top of page

The Day After... 

Postcards from Nowhere

 

by Loula Leventi, Delphi

Εκείνο το βράδυ αυτό που θυμόμουν πράγματι να έχω ονειρευτεί, ήταν ο Ηνίοχος των Δελφών, με εκείνα τα ολόλαμπρα μεθυστικά του μάτια , να έχουν αντικατασταθεί από ζουμερά ροδάκινα έτοιμα προς βρώση. Με κοίταζε όλο το βράδυ με ένα ακούραστο πορτοκαλί βλέμμα, ήλιου πριν την δύση, όμως τα πράσινα μικρά φύλλα που περίσσευαν στο δακρυϊκό σημείο δεν άφηναν περιθώριο απάτης. Τον πλησίασα με τρόπο αβανταδόρικο, σχεδόν διονυσιακό φορώντας ένα τυρκουάζ δέος και μια γιρλάντα φτιαγμένη από μαργαριτάρια, πορφυρή κορδέλα και λουλούδια. Σε κάθε βήμα μου προς εκείνον ακούγονταν η σιωπή να τραγουδά σκούρες μπλε και μαβιές μελωδίες. Κάποτε έφθασα σε απόσταση αναπνοής, και έμεινα να τον κοιτώ αποσβολωμένος. Πλησίασα κι άλλο, πέρασα τις αλυσίδες που απαγόρευαν την όποια επαφή μαζί του και τότε συνέβη κάτι απερίγραπτο. Δεν ξέρω ποια ανάγκη με έσπρωξε να του χαλαρώσω λίγο τον ζωστήρα που του έσφιγγε την μέση , αλλά με αυτή μου η πράξη, ο Ηνίοχος άναψε σαν λαμπάδα, ζωντάνεψε! Ένας καλπασμός όχι δυο αλλά 92 αλόγων ακούστηκε σαν από τούνελ απροσδιόριστης απόστασης. Ένα μικρό αυτοκίνητο μάρκας smart σαμαρωμένο με κάθε λογής αντικείμενο, και πολλές ταλαιπωρημένες σακούλες εντός του αλλά και κάτω από τα μάτια της οδηγού του, προσγειώθηκε από το πουθενά. Μια ολοφάνερα καταπονημένη συνάμα γοητευτική μικροσκοπική γυναίκα γύρω στα 45 άνοιξε την αυτοκινητόπορτα με αεικίνητη χάρη .Μου πήρε λίγα λεπτά να καταλάβω πως η γυναίκα πιθανόν να μετέφερε το βίος της όλο σε τούτο το μικρό αμάξι . Τον πλησίασε δειλά και η ‘’αγαλματίλα’’ εξατμίστηκε μονομιάς. Ρυτίδες τέρψης έδωσαν την θέση τους στην αλαβάστρινη επιδερμίδα του. Να την χαϊδέψει με το βλέμμα του για αρχή, σκέφτηκε. Όπως έκανε να σκύψει για να την κοιτάξει τα ροδάκινα εκσφενδoνίστηκαν! Εκείνη ενστικτωδώς άνοιξε το στόμα της να γευτεί την φρουτώδη γλύκα των ματιών του και τότε ...Ξύπνησα ιδρωμένος...έπρεπε να σου γράψω...


‘’ Αγαπημένη Φιορίτα,...’’

logo2-72.png
bottom of page