Πως γεφυρώνουμε τόπους, ανθρώπους, και έννοιες; Πώς ενεργοποιούμε μηχανισμούς που δεν είναι συγκοινωνούντα δοχεία και στρατηγικά στραμμένοι προς αντίθετους ορίζοντες να συμπορευθούν; Πώς δημιουργούμε αδιάσπαστους κρίκους εμπιστοσύνης μεταξύ αρχών και πολιτών;  Πώς αποβάλλουμε τη δυσπιστία, την καχυποψία και το φόβο της απειλής μεταξύ ίσων ως προς τα δικαιώματά τους; Πώς ευαισθητοποιούμε εξίσου όσους συμβάλλουν σε μια πολιτιστική δράση, πώς ξεκλειδώνουμε την ποιητικότητα μέσω της συλλογικότητας και λειαίνουμε τις γωνίες, όπου αυτές και αν βρίσκονται; 

 

Σε δράσεις σαν και τη δράση "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ – ΑΚΡΑ | /pa.ɾa.ti.ɾiˈti.ɾi.o/ - /á.kraː/" προβάλλουμε έννοιες και νόημα, πριν επιτευχθούν, που λειτουργούν ως κίνητρο. Όταν όμως η ίδια δράση ξεπερνά τα οριοθετημένα θεσμικά «ταβάνια» του σύγχρονου πολιτισμού, ο παράγοντας άγνωστο και απρόβλεπτο έρχονται να θέσουν τα δικά τους όρια και εμείς καλούμαστε με υγιή αντανακλαστικά να αφουγκραστούμε τη στιγμή και να την διαχειριστούμε. Αυτή η στιγμή, λοιπόν, είναι που γκρεμίζει θεμέλια και οροφές ανοίγοντας κυριολεκτικά και εννοιολογικά ορίζοντες. Στη δική μας περίπτωση κρατώ την εικόνα των ταξιδευτών ασφαλή κάτω από τη σκιά να ατενίζουν αυτόν τον νέο ορίζοντα από το πλάτωμα της Στρογγυλής, συντροφιά με δύο στρατιώτες. Η φιλόξενη εγκατάσταση του συμποσίου της ΤΗΕ ΤΕΛΟΣ SOCIETY στη Στρογγυλή, παράχθηκε λαμβάνοντας υπόψιν τόσο το βάρος της αποστολής των ταξιδευτών, των αφανών συνοδοιπόρων, όσο και του ίδιου του τόπου. Η εικόνα ‘αφαιρετικά’ αφηγείται και μεταφέρει μόνο μέρος των όσων διεξήχθησαν. 

 

Μια σειρά δράσεων και ασκήσεων στο Καστελλόριζο, στον Άη Γιώργη του Βουνιού, στη Ρω, στον Άη Γιώργη του Νησιού, στον Άη Στέφανο και τη Στρογγυλή φαντάζουν μέσω του φακού της ΟRKI αψεγάδιαστα σκηνοθετικά τεκμήρια που όμως κρύβουν πίσω τους συγκινήσεις, φορτισμένες βιωματικές καταγραφές, απαράμιλλες προσεγγίσεις στον πυρήνα του όρου «Τέχνη», πατήματα που μετρούν δεκάδες χιλιομετρικές αποστάσεις και εικόνες που οι ταξιδευτές θα διαφυλάξουν ανεξίτηλες στο δημιουργικό τους ρεζερβουάρ.

​

Η ακέραιη και ανεπιτήδευτα επιβλητική αισθητική του δήμου Μεγίστης προσφέρεται ως τόπος καλλιέργειας των ίδιων των δημιουργών. Λειτουργεί αποτρεπτικά ως πεδίο εικαστικών παρεμβάσεων και «object-based outcomes”.  Η ευφυής  χειρονομία του γλύπτη  Αλέξανδρου Ζυγούρη είναι αρμονικά προσαρμοσμένη στον τόπο οριοθετώντας  τις εικαστικές παραμέτρους της Μεγίστης.

 

Το μεγαλείο του τοπίου ευγενικά καταδικάζει οτιδήποτε ανοίκειο και αυτό το καθιστά μια τεράστια πρόκληση, δοκιμάζοντας τον εκάστοτε δημιουργό ως προς το αποτύπωμα που θα αφήσει πίσω του, επιβάλλοντας μια αυστηρά δημιουργική «οικονομία».