top of page

The Day After... 

Once in Toledo

 

by Georgia Kakourou Chroni, Toledo

Η Χερόνιμα κούμπωσε το μπούστο της, σκυμμένη πάνω στην κούνια του Γιωργή-Μανουήλ, που μόλις είχε θηλάσει· κι εκείνος ανταποκρινόταν στο χαμόγελό της. Ένιωσε το χέρι του Δομήνικου στους ώμους της και τη γλύκα του να διαπερνά τα κόκκαλά της.

            Δεν την πολυένοιαζε τι θα ‘λέγαν για κείνη στο Τολέδο. Αν ήταν να κουβεντιάσει με τον Χουάν ντε Γιέπες Αλβαρέθ, αυτόν που έγινε μετά ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού, θα το έκανε. Και με μια ακόμη: την Τερέζα της Άβιλα, για να της περιγράψει την εσωτερική της γαλήνη τούτης της στιγμής και να μάθει αν είναι ανάλογη με τη δική της, όταν φλέγεται από τον έρωτα για τον Θεό της.

            Θυμήθηκε και τη Φελιθιάνα, που της έλεγε το πρωί για τον Θερβάντες και τον Λόπε δε Βέγα. Τι ήθελε να της πει; Τι την ένοιαζαν αυτοί οι λογάδες; Μαθημένη στα χρώματα του Δομήνικου τα πήγαινε καλύτερα μ’ αυτά απ’ ό,τι με τις λέξεις.

            «Κι εσένα, είπε η Φελιθιάνα, θα σε κολλάνε, που και που, σαν ένα όνομα κοντά σε κείνο του Δομήνικου, όταν θα θέλουν να πουν ότι απέκτησε έναν γιο από μια ανύπαντρη μητέρα».

            «Κι αυτό είναι το τέλος της ιστορίας μου;». Αναλογίστηκε η Χερόνιμα. «Όχι! Μπορεί να είναι και η αρχή της· η ανάπτυξη ή η ανατροπή της. Αλλά ό,τι και να είναι, δεν θα είναι ποτέ η ιστορία μου».

logo2-72.png
bottom of page