Peri Physeōs

George Drivas

​

​

A CONVERSATION BETWEEN GEORGE DRIVAS AND ANNA-MARIA KANTA

 

The following text is an extract from the catalogue published on the occasion of the solo exhibition “George Drivas. Structures of feelings”. The exhibition was organized by annexM under the artistic direction of Anna Kafetsi and the curatorship of Anna-Maria Kanta and held at the Athens Concert Hall Garden from July 23, 2020 to September 20, 2020.

​

ΑΚ: In the five-channel installation Aeonium, five plant-nursery employees speak about a mysterious disaster, a “terrible Event”. They respond successively to unuttered questions, while cultivating a plant of the genus Aeonium, sometimes with patience and at other times with resignation. The plant, an enigmatic remnant of an abandoned world or a symbol of a new era, imposes its own temporal regime. Aeonium evokes a suspended condition between movement and stasis, speech and silence, deterioration and regeneration, discontent and anticipation, monotony and variation. It depicts a world hermetically closed and protected from external conditions, yet transparent and susceptible to change. Aeonium presents a post-apocalyptic community, trapped in an endless dialogue.

 

GD: Aeonium is a society of people who are trying to comprehend what has occurred to them. They struggle over their own feelings, unable to understand them. In a way, they ponder upon what made them feel the way they did. They know that whatever happens to us tends to define who we are; it determines our perception and our emotional intelligence. Of course, at the same time, we are still co-responsible for it. Inside this perpetual cycle that defines the very structure of the work, as well as the way it is presented to the audience, we feel what we deserve to feel, based on the environment that we have co-created. Simultaneously, we affect our environment depending on what we are capable of feeling at any given moment, era or generation. This is our story. An endless vicious cycle of creating and nullifying possibilities. The discussion among the characters of the work and their self-referential analysis never come to an end. They keep uprooting and planting new seeds, in a perpetual act of endless monologue confessions.

​

AK: Could it also be that they are part of an endless process of response? I would say that dialogue interferes ingeniously in Aeonium and that the way in which the monologues are captured, as well as the decision to present them in a five-channel screening, multiply the layers of interpretation of the work. On the one hand, the five screens showing us the monologues intensify the sense that the five characters are totally isolated not only from the outside world, but also from the members of the “community” in which they –perhaps, inevitably or unwillingly– belong; on the other hand, the very frame of each screen could also be seen as a “porous border”, serving instantaneously as a point of enclosure and interaction among the characters, and consequently between the “self” and the “other”. I wonder if Aeonium refers, even indirectly, to the potentials and limits of public discourse nowadays; to the opportunities and obstacles in establishing a discursive common ground.

 

GD: Yes, most certainly. From the very beginning, I was absolutely convinced that these monologues should be like answers, like responses addressed to another person. So, each character talks to the interlocutor we see on-screen at the time. There is a hint of dialogue, or at least a need for it, or an effort to initiate it. The characters talk to each other as they meet from one place to another, or from one screen to another, as you pretty much said. It is as if they are trying to get out of their frame; a frame in which they’ve placed themselves or have been placed by someone else. They are trying to talk to each other, they’re not talking to themselves. Past that, the question that naturally comes to mind is whether their action has any factual result and, if so, what this could be. Is there a dialogue, an agreement or a common ground under development? What could this never-ending verbalization of my characters towards someone else really mean? Could it be just a futile attempt to hear their very own selves speaking? In an age in which –at least in theory– there is freedom of expression, are we more articulate and communicative? We all have the luxury to express ourselves daily through a wide range of electronic and other means and devices. But what exactly are we saying? And to whom? And, above all, what is the outcome of this?

​

​

ΜΙΑ ΣΥΖΉΤΉΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΔΡΙΒΑ ΚΑΙ ΤΉΣ ΑΝΝΑΣ-ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΝΤΑ

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από τον κατάλογο που εκδόθηκε με την ευκαιρία της ατομικής  έκθεσης “Γιώργος Δρίβας, Δομές συναισθημάτων” που διοργανώθηκε απο το annex M, στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από τις 23 Ιουλίου έως τις 20 Σεπτεμβρίου 2020 υπο την διεύθυνση της Αννας Καφέτση και την επιμέλεια της Αννας – Μαρίας Κάντα.

 

ΑΚ: Στην πεντακάναλη οπτικοακουστική εγκατάσταση Aeonium πέντε εργαζόμενοι ενός θερμοκηπίου μιλούν για μια απροσδιόριστη καταστροφή, ένα «φοβερό γεγονός». Απαντούν διαδοχικά σε ερωτήματα που δεν εκφράζονται ρητά, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν, άλλοτε με καρτερία, άλλοτε με παραίτηση, ένα παχύφυτο του γένους Αιώνιο. Αινιγματικό κατάλοιπο ενός ερειπωμένου κόσμου ή το σύμβολο μιας νέας εποχής, το Αιώνιο έρχεται να επιβάλει τη δική του χρονική τάξη. Το Aeonium περιγράφει μία μετέωρη συνθήκη μεταξύ κίνησης και ακινησίας, λόγου και σιωπής, φθοράς και αναγέννησης, ματαίωσης και προσμονής, μονοτονίας και παραλλαγής. Απεικονίζει έναν κόσμο ερμητικά κλειστό στις εξωτερικές συνθήκες, αλλά και διάφανο, εύθραυστο στην αλλαγή. Το Aeonium, παρουσιάζει μια μετα-αποκαλυπτική κοινότητα, εγκλωβισμένη σε έναν ατέρμονο διάλογο.

 

ΓΔ: Το Aeonium είναι μια κοινωνία ανθρώπων που προσπαθούν να καταλάβουν τι τους συνέβη. Αγωνιούν μπροστά στα ίδια τους τα συναισθήματα, αδύναμοι να τα κατανοήσουν. Εμμέσως αναρωτιούνται γι’ αυτό που τους έκανε να αισθανθούν όπως τελικά αισθάνθηκαν. Καταλαβαίνουν ότι αυτό που μας συμβαίνει ορίζει αυτό που είμαστε, καθορίζει την αντίληψη μας αλλά και την συναισθηματική ευφυΐα μας. Ταυτόχρονα βέβαια είμαστε και συνυπαίτιοί του. Σε έναν αέναο κύκλο που χαρακτηρίζει και την ίδια την δομή του έργου και τον τρόπο παρουσίασής του, αισθανόμαστε αυτό που μας αξίζει, βάσει του περιβάλλοντος που έχουμε συνδημι- ουργήσει. Ταυτόχρονα βέβαια επηρεάζουμε το περιβάλλον μας με βάση αυτό που ανά πάσα στιγμή, ανά εποχή ή ανά γενιά είμαστε ικανοί να αισθανθούμε. Αυτή είναι η ιστορία μας. Ένας αέναος φαύλος κύκλος δημιουργίας και ακύρωσης δυνατοτήτων. Η συζήτηση των ηρώων του έργου, η αυτοαναφορική ανάλυσή τους δεν τελειώνει ποτέ. Καταστρέφουν και επαναφυτεύουν, σε μια αιώνια διαδικασία εξομολόγησης χωρίς τέλος.

​

ΑΚ: Ίσως όμως συμμετέχουν παράλληλα και σε μια αιώνια διαδικασία απόκρισης; Θα πρότεινα πως ο διάλογος παρεισδύει με τρόπο ευρηματικό στο Aeonium και πως η λήψη των μονολόγων, καθώς και η επιλογή της πεντακάναλης παρουσίασής τους, πολλαπλασιάζουν τα επίπεδα ανάγνωσης του έργου. Αφενός, οι πέντε οθόνες προβολής των μονολόγων επιτείνουν την αίσθηση πως οι πέντε ήρωες όχι απλώς είναι περιχαρακωμένοι απέναντι στον έξω κόσμο, αλλά και απέναντι στα μέλη της «κοινότητας» στην οποία –ίσως αναπόφευκτα ή απρόθυμα– ανήκουν. Αφετέρου, το ίδιο το πλαίσιο της κάθε οθόνης μπορεί να ιδωθεί και σαν ένα «πορώδες όριο», λειτουργώντας ως σημείο περιχάραξης και επαφής ανάμεσα στους ήρωες, και κατ’ επέκταση ανάμεσα στον «εαυτό» και τον «άλλο». Αναρωτιέμαι αν το Aeonium αναφέρεται, έστω και έμμεσα, στις προοπτικές αλλά και τα όρια του κοινού λόγου σήμερα, στις δυνατότητες και τα εμπόδια διάνοιξης ενός διαλογικού χώρου.

 

ΓΔ: Nαι, σίγουρα. Από την αρχή ήμουν απολύτως βέβαιος ότι αυτοί οι μονόλογοι έπρεπε να είναι σαν απαντήσεις, σαν αποκρίσεις που θα έπρεπε να απευθύνονται σε ένα άλλο πρόσωπο. Ο κάθε ήρωας του έργου λοιπόν απευθύνεται σε κάποιον συνομιλητή που βλέπουμε στην οθόνη. Υπάρχει η υποψία διαλόγου ή έστω η ανάγκη του, ή προσπάθεια του. Οι χαρακτήρες μιλούν ο ένας στον άλλο καθώς συναντιούνται από χώρο σε χώρο ή και από μόνιτορ σε μόνιτορ, όπως περίπου λες. Σαν να προσπαθούν να βγουν από το πλαίσιο τους, από το πλαίσιο που έχουν τοποθετηθεί ή που κάποιος τους έχει τοποθετήσει. Προσπαθούν να συνομιλήσουν, δεν παραμιλούν. Από εκεί και πέρα, βέβαια, τίθεται το ζήτημα αν αυτή τους η ενέργεια έχει κάποιο απτό αποτέλεσμα κι αν ναι, ποιο είναι αυτό. Δημιουργείται κάποιος διάλογος, μια συμφωνία, ένας κοινός τόπος; Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η αέναη έκφρασή των ηρώων μου απέναντι σε κάποιον; Μήπως είναι απλά μια μάταιη προσπάθεια τους να ακούσουν τον εαυτό τους να μιλά; Στην εποχή μιας –θεωρητικά τουλάχιστον– ελευθερίας έκφρασης, είμαστε άραγε περισσότερο εύστοχοι και επικοινωνιακοί; Μπορούμε όλοι να εκφραστούμε κάθε μέρα με μια σειρά από ηλεκτρονικά –και όχι μόνο– μέσα. Τι ακριβώς όμως λέμε άραγε; Και σε ποιον; Και πάνω από όλα με τι αποτέλεσμα;